Groupie

Ser un cantante de rock sole volver loucas ás chavalas.E se algún día tes un arrebato de paixón e sensibilidade e aceptas facer unha sesión de acústicos dos teus temas e de versións xa podes ver o corazón tatuado nos seus ollos.

Tiñamos, como unha gran parte dos grupos decentes do Mundo Adiante, unha pequena lexión de fans que suspiraban e berraban a cada desafine da miña voz. Era o habitual; ás veces, incluso constituían o noso único público. Fixeramos amizade e algo mais con elas, para que enganarnos. Unha das vantaxes de ser músico rock é que se coñece a moita xente, destacando un gran número de rapazas. E nós seriamos carismáticos, tristes, amargados, depresivos, pero tontos o que se di tontos non eramos. Se cadra eran as miñas letras melancólicas ou os acordes desgarrados de Steve. Ao mellor, era porque a diferenza de moitas bandas da Chispa, nós non tiñamos aínda un aspecto demacrado debido as drogas nin a cara mirrada polo paso do tempo. Fora como fose unha tropa de bragafrouxas seguíanos habitualmente a tódolos sitios para restregarnos as súas tetas pola cara. Era divertido, ata certo punto.

Un día, tras un concerto, un vello desdentado ataviado cunha gabardina e co seu colo afogado por unha gravata mugrosa acercóuseme. Era o dono do Café Toupeira, un antro antigamente elegante e de postín onde eran habituais as funcións de teatro e actuacións de grupos musicais. Tras un incendio anos atrás, o garito decaera substancialmente, pero agora queríanlle dar un pequeno pulo e resucitalo como lugar de cultura, música e non sei que máis me rosmou o vello. Dixo que como nós estabamos a coller fama na Chispa, sobre todo entre a xente nova, que eramos o grupo idóneo para ese rexurdimento e que estaba disposto a afrouxar a carteira e pagarnos ben. A cambio, teríamos que renunciar un pouco ao noso estilo sucio e desordenado e facer algo así como un unplugged. Tras discutilo levemente aceptamos, xa que estabamos nunha fase depresiva-sensible e necesitabamos desafogarnos con sentimentalismo barato.

Tras toda a parafernalia de presentación, os canturrexos dos primeiros temas e xa superado o nerviosismo e incertidume propios de cada concerto, empecei a fixarme no público. Todos estaban decentemente sentados nas súas mesas mentres degustaban cafés, cubatas ou infusións de mais aló da China. Nas primeiras mesas, nas máis próximas ao escenario, a lexión propia de groupies que nos recordaban cada fin de semana o noso sexo masculino. Algún raparigo granudo e cos dentes rotos tamen se deixaba ver por estas primeiras filas, así como yonkis que nos tiñan por deuses. Mais lonxe do escenario, sentábase xente que conversaba entre ela e atendía esporadicamente ao concerto.

Pero foi na oitava canción do concerto, unha versión de Street Spirit de Radiohead cando os meus ollos viron o que a miña alma quería ver. Na penumbra, máis aló das mesas das bragasfrouxas unha rapaza solitaria removía unha cunca de té mentres suspiraba. Era fermosísima. O seu cabelo loiro descendía pausadamente polo seu corpo, bañándose na infusión, nadando no meu sangue. Aínda que non miraba directamente a escena sei que me escoitaba, joder, estou seguro de que sentía máis as letras das miñas cancións que todas as lagartas das primeiras mesas. Podía intuír que os seus ollos eran azuis e que se estaban a derreter nunhas bágoas invisibles. Tiña unha aura de tristeza que acabou comigo. Non puiden deixar de mirala en toda a canción.

Fade out… again…

Cando acabou o concerto mirei cara o rincón onde estaba ela sentada pero xa marchara. Decepcionado, recollín a guitarra e dispúñame a marchar cando unha groupie escotada me preguntou se quería tomar algo con ela. Mirei á rapaza como se de gando se tratara e cun xesto de rabia empuxeina e marchei. Saín ó aire frío da Chispa estrañado e desolado, pensando que un bico daquela misteriosa rapaza valería máis que mil polvos con calquera.