Nunca estiven moi segura de como se esquece a alguén. Non nos volvemos ver e borrei o seu número de móbil, pensei que esa era a forma correcta. Equivocábame. Tempo despois o café segue enfriándose polas mañás mentres agarda ser acompañado. Así son as cousas, e a realidade é que xa non pides torradas para dous, e xa non importa cada canto mudas a cama. Agora encho a neveira de litronas medio cheas, ou medio baleiras, ou pode que se xunten as razóns para buscalo algún día e dicirlle que volva polos trastos que deixou, entre eles eu, un de tantos.
Despois están eses para sempre, ós que o tempo non fixo xustiza, e todos eses oxalá que escribimos en tantos espellos , eses nos que xa non me miro, por se ó verme soa me fundo un pouco máis. Non sei, ás veces penso que a única forma de esquecer a alguén é coñecendo a alguén a quen non desexes esquecer. Pero claro, a ver como lle abres a porta ó amor se a última vez que entrou foi para desordealo todo. E desordeouno tanto que, aínda despois dun tempo, segues atopando cousas que non están no seu lugar.