Estacións.

Outono. Á avoa encantáballe, e a min nadiña. Tinxe todo de cores deshidratadas, e o frío vai callando entre os ósos. Ela sempre decía que nós deberiamos ser coma esa estación, e deixar caer as vellas follas. Ai! E nós que presumimos tanto de sermos espelidos, e non somos quen de nos desprender daquelo que nos quita vida, que non deixa florear. Está ben iso dos cambios, só que de cando en vez dásenos por ir contra natura, por ser moi racionais. Que somos senón un constante cambio? Ela era así, tiña un don.