Diario de [...]

Ten que ser marabilloso, si que ten que ser. Espertar ao carón de alguén que non sexa o frío dos teus propios pés; alguén que teña memorizadas as ondas do teu pelo, así coma o percorrido da túa pel; que coñeza os teus puntos cardinais; que non bique os teus beizos senón que os acariñe; que estremeza coa túa forma de mirar, e que te faga estremecer a ti mesmo; alguén que te remova por dentro, que te faga vivir coa lei de máximos; alguén que ame máis esa naturalidade das frías mañás que esa imaxe que ás veces camiña pola rúa finxindo ser ti; que debuxe sorrisos a cambio de nada... Alguén me dixo que estaba ben todo iso, pero, qué sei eu?