Óxido…
Chorou. Derramou mananciais cando recordou o seu exilio no deserto. A putrefacción dos mediocres, o comezo do artista. Cada gran daquela area representaba a súa avaricia, cada rocha desfeita era unha metáfora do seu corazón. Os ósos do cemiterio de cabalos servíanlle de cetro para un reino macabro da miseria.
O artista…
El e o artista eran familia aínda que non tiñan nada que ver. No pintor a maldade aínda non florecera, ou a lo menos non tanto como no seu ancestro. Aquel día, naquel caloroso deserto conducírao á forza a unha pequena fonda que cavara. Alí enterroulle as pernas para que non escapara e quitoulle a venda dos ollos. O artista sorriu e mirouno aos ollos. O vello palideceu. Empuñou a súa vella escopeta e apuntou.
Temblou…
Un calafrío percorreu o seu corpo. Os ollos escuros do artista mirábano fixamente. Un sorriso enigmático debuxábase na cara do pintor mentres o vento enredaba co seu cabelo longo. O vello pechou os ollos e apertou o gatillo. Tan só aire e un xemido de muller saíron polo canón da escopeta.
O vello abriu os ollos dubidando. O artista seguíao mirando trala execución fallida. “Sabes? Teño un fillo de ollos azuis” dixo o pintor. O artista ollou compasivamente ao vello e tralo primeiro sopro de vento esvaeceu. O que antes era carne converteuse en carboncillo. O vello foi consciente que era demasiado tarde para corrixir erros.
Por iso, cando o Touro o sorprendeu naquel váter que perdía viño sabía que non había remedio. Apesadumbrado, mirou ó Touro e arrincoulle o coitelo oxidado con decisión. O Touro non esperaba aquilo, como tampouco esperaba que o vello se degolara.
Fin da partida. A dez metros, coidado por un raposo, un neno choraba agarrado un cachiño dunha lámpada rota.
Fotografía: Country Mile. Débora García. 2010
No hay comentarios:
Publicar un comentario