Ano novo, Vida vella

Medio ebrio, o poeta da nabiza camiñaba polas rúas acompañado polo asubío dos paxaros que anunciaban o crarear. Entre os ecos da festa e a algarabía morta de restos de confeti esquecidos na rúa, o antigo xenio arrastraba os pés cun camiñar tristeiro.

Cabeza baixa e co sombreiro pronunciando a penumbra dos seus ollos evitaba mirar á cara dos borrachos que saían a mexar ás esquinas. Era 1 de xaneiro e todo o mundo era feliz. Rían, cantaban e vomitaban, e o poeta da nabiza non podía deixar de cavilar.

Cunha botella mediada de viño peleón como espada, dispúñase a desafiar aos espectros do aninovo que tanto o atormentaron. Pensaba en como sería a súa vida se non fose un artista noutro tempo. Que se sentirá ao non sentir, ao poder olvidar, ao matar as sensacións cunha dose de amnesia?

E suspira, un ano máis, preguntándose por qué a soidade o escolleu como compañeiro de aventuras.