Tortura psicolóxica

[...] Esta mañá, durante o longo traxecto que percorrín no autobús para chegar á casa, contei ata cinco persoas falando soas pola rúa, sen máis interlocutor que os seus propios pensamentos privados fluíndo en voz alta, sen pudor ningún. Desafortunadamente, creo que adoita ser bastante habitual que suceda isto nas grandes cidades, onde seica sufrimos todos unha enorme incomunicación motivada polo exceso de desconfianza que nos demostramos uns con outros. Non queremos que nos fagan dano e por iso só nos facemos dano a nós mesmos, no canto de compartir torturas psicolóxicas en forma de amante formal ou parella ruín, que hai de todo e para escoller se un desexa e múltiples formas de risco.

Diego Ameixeiras. 2006. Tres segundos de memoria.