Maxia.

Marabillábana as palabras, non só a súa forma senón a maxia que debuxaban, como esvaraban e como as sentía. El ben sabía como facer que perdera o equilibrio, o norte, acostumaba a agarimala con esas verbas... esas. Engarrábanselle á pel... Sempre crera que tiña o don da retórica, porque esas palabras podían pasar de acariñala a producir unha guerra fría. Tiñan vida. Levaban vivindo tantos anos entre a súa pel e o corazón que todo aquilo era un cachiño dela. Pero foi o señor tempo quen decidira que xa non era necesario queimar todo, concedeu unha tregua, e deixouno todo en forma maxia caducada.